Hızla artan dünya nüfusu, daha yüksek miktarlarda ayakkabı üretme zorunluluğunu doğurmuştur. İlk ayakkabı fabrikası 1760 yılında Amerika’da kurulmuş ancak ayakkabı üretimindeki artış, 19. yüzyılda üretimde kullanılan makinaların gelişimiyle meydana gelmiştir.

20. yüzyılda Almanya, İngiltere, İtalya gibi Batı ülkelerinde, makine teknolojisinde büyük ilerlemeler kaydedilmiştir. Özellikle bilgisayar teknolojisinin makinalarda uygulanması ile üretimde miktar ve kalite bakımından yüksek düzeylere ulaşıldı.

Günümüzde tanınmış modacıların, sektöre girmesi ve tasarımlarında ayakkabıya yer vermeleri, ayakkabıyı konfeksiyondan sonra ikinci moda sektörü durumuna getirmiştir.

Türkiye’de ayakkabıcılığın gelişmesi, batılı ülkelerin trendini ve teknolojisini izlemek suretiyle olmuştur. Anadolu’da kullanılan ayakkabılar, çarık tipi ve köseleden mamul giysilerdi. 16. ve 17. yüzyılda ahilik sisteminin ve dericiliğin gelişmesi ile birlikte,  Osmanlılarda ayakkabı imalatının seviyesi yükselmiştir.

Türkiye’de ilk ayakkabı fabrikası, ordu için ayakkabı üretmek üzere 1810 yılında Beykoz’da kurulmuştur. Bu tesise 1950 yılında teknolojik yatırım yapılmış ve endüstriyel üretim başlamıştır. Daha sonraki yıllarda, bu tesiste yetişen teknik elemanların kendi fabrikalarını kurmalarıyla, ayakkabı üretiminde özel sektörün sanayileşmesi başlamıştır. Bu girişim Yeşil Kundura ile başlamış ve sonrasında pek çok firma ile devam etmiştir. 1980’lerden itibaren sanayileşme hızlanmış, Sovyetler Birliği’ndeki değişim ve gelişmeler neticesi, hızla artan talep, sanayileşmeye büyük bir ivme kazandırmıştır.

Bugün gelinen noktada ülkemiz; üretim, kalite ve miktar açısından, batılı ülkeler ile rekabet edecek duruma gelmiştir.

Kaynak: ÜNAL, Dinçer (2017). "Ayak, Ayakkabı, Kalıp" TASEV Yayınları, İstanbul.